“προσκεκλημένος των θυτών”

Τα παιδιά στην Παλαιστίνη παίζουν;

Σίγουρα παίζουν. Όλες τις στιγμές που μπορούν να ξεκλέψουν από την φρίκη γύρω τους, για να ζήσουν σαν παιδιά.

Αλλά τα παιχνίδια τους δε μπορεί να είναι όπως παίζαμε εμείς…

Αν έχουν κούκλες και αυτοκινητάκια, πρέπει να τα ξεθάβουν από τα ερείπια.

Αν παίζουν κρυφτό, τριγυρνούν σε γκρεμισμένα και καμένα άδεια κτήρια.

Αν παίζουν κυνηγητό, είναι για να ξεφύγουν από οπλισμένους Ισραηλινούς στρατιώτες που… “αμύνονται”.

Αν παίζουν ποδόσφαιρο στην παραλία, πρέπει να τρέξουν για να αποφύγουν τις βόμβες.

Αν παίζουν “σπίτι-μαμά-μπαμπάς”, είναι γιατί ορφάνεψαν και πρέπει να πάρουν τον ρόλο των γονιών για τα μικρότερα αδέρφια ή ξαδέρφια τους.

Αν ζωγραφίζουν, χρησιμοποιούν το πυκνό μαύρο του καπνού, το γκρι της στάχτης και των ερειπίων και το κόκκινο για όλο το αίμα που βλέπουν γύρω τους.

Δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς… δεν είναι στο χέρι τους.